Είναι η ευελιξία, ανόητε…
«Οι περισσότεροι θέλουν λύση και αυτό σ’ έναν κόσμο λογικό με κάνει αισιόδοξο ότι θα βρεθεί λύση. Οι παίκτες που θέλουν λύση είναι περισσότεροι από τους παίκτες που δεν θέλουν λύση. Σε ένα λογικό κόσμο αυτό σημαίνει ότι είμαστε πιο κοντά στη λύση».
Η πίστη του υπουργού Οικονομικών σ’ έναν κόσμο λογικό ξεπερνά το λογικό. Το λογικό υπαγορεύει πως αν πηδήξει κάποιος από ένα ρετιρέ δεν έχει πολλές πιθανότητες να τη γλιτώσει και να τρέχει πασχαλιάτικα για ρόδα μυρωμένα. Είναι η σιδερένια νομοτέλεια της Φυσικής. Φυσικά, μπορεί σαν κινηματογραφικός ήρωας του Ματιέ Κασοβίτς κατά την πτώση να λέει: «Ως εδώ όλα καλά…Ως εδώ όλα καλά…», αλλά η πτώση είναι πτώση και η σαλαμοποίησή της δεν εγγυάται την προσγείωση. Απλώς, αναβάλλει ό,τι ο Νεύτωνας επιβάλλει.
Είναι ακροβασία, μα είναι και δύσκολη η συγκυρία αντιτείνει ο υποβολέας. «Α! ιδού… Κανένα πράγμα δεν είναι ακριβώς ό,τι φαίνεται, αλλά παν άλλο – μάλλον το εναντίον.
Αφού η λύπη είναι χαρά και ο θάνατος είναι ζωή και ανάστασις, τότε και η συμφορά ευτυχία είναι και η νόσος υγεία. Αρα όλαι αι μάστιγες εκείνες, αι κατά το φαινόμενον τόσον άσχημοι… δεν είναι μάλλον ευτυχήματα;
Και ημείς οι άνθρωποι, εν τη τυφλώσει μας, νομίζομεν ταύτα ως δυστυχήματα, ως πληγάς, ως κακόν πράγμα… Α! Οσον το συλλογίζεται κανείς, ‘’ψηλώνει ο νους του’’!»
Της Φραγκογιαννούς στη «Φόνισσα» άρχισε πράγματι «να ψηλώνη ο νους της. Είχε παραλογίσει». Αλλά, μήπως, δεν έχουμε κι εμείς παραλογίσει και μάλιστα χωρίς να έχουμε «εξαρθή εις ανώτερα ζητήματα»;
Ελλάδα όπως Μπουνιουέλ. Ευρώπη όπως Μπουνιουέλ. Ακυρώνονται οι περιορισμοί της λογικής, αναδύονται εικόνες φαντασίας. Μόνο που είναι κι αυτή αλυσοδεμένη.
Το παράξενο καλοκαίρι του 2015 ψιθυρίζαμε ζαλισμένοι: ας ξυπνήσω όταν τελειώσει ο Ιούλιος, ο Αύγουστος, ο Σεπτέμβριος.
Τώρα το λέμε για τον Σεπτέμβρη του 2016. Δεν είναι αυθαιρεσία. Είναι η ευελιξία, ανόητε…
